کشف فسیل هیولای دریایی 100 میلیون ساله در استرالیا - وبلاگ پوشه

به گزارش وبلاگ پوشه، شکارچیانِ آماتورِ دایناسور، برای نخستین بار در استرالیا، جمجمه ای را یافته اند که به بدنِ غول دریاییِ الاسموسور متصل است.

وبلاگ پوشه |گروهی از گاوچرانانِ زن اهل حومۀ کوئینزلَند که در تعطیلی کسب و کار خودشان به جستجوی فسیل می روند، بقایای یک موجود 100 میلیون ساله را کشف نموده اند که دیرین شناسان آن را به واسطه پتانسیلش برای آشکار کردن کشف چند گونه تازه از غول های دریاییِ ماقبل تاریخ، به سنگ روُزِتا تشبیه نموده اند.

به گزارش وبلاگ پوشه ، یکی از این زنان حین گشت زدن در موقعیتِ گله های گاوش در کوئینزلَندِ غربی در ماه آگوست، بقایای فسیل شده یک پلسیوسورسان (نزدیک سوسمارسان) گردن دراز معروف به الاسموسور را کشف نموده است. این نخستین بار در استرالیا است که جمجمه یک الاسموسور پیدا شده که به بدنش متصل است.

اطلاعاتِ بدست آمده از این یافته به دیرین شناسان امکان می دهد که اطلاعات تازه ای دربارۀ فسیل های موجود در دیگر موزه ها به دست بیاورند، درست مانند سنگ روُزِتا که به واژه شناسان اجازه داد خطوط تصویری مصر باستان را رمزگشایی نمایند. این فسیل تازه نیز هم اکنون منجر به شناساییِ پلسیوسورسانِ دیگری در بین یافته های فسیلیِ برجسته شده است، درست چند هفته قبل از لحظه ای که کاساندرا پرینس متوجه گردد یک جمجمه از روی زمینِ خشک نگاهش درست به سمت اوست.

کاساندرا پرینس و دکتر ناتسن در محل کشف فسیل

پرینس می گوید: من طوری بودم که خودتان می دانید. با خودم می گفتم نه، این واقعی نیست! بعد دوباره به زمین نگاه کردم و خدای من! یک جمجمه دیدم که نگاهش رو به بالا به سمت من بود.

به نقل از دکتر اِسپِن ناتسِن؛ متصدی ارشد دیرین شناسی در موزه کوئینزلَند، چنین فسیلی که تا به امروز ناشناخته مانده، در سطح دنیا کمیاب است. پرینس زمانِ مواجهه با این کشف، با دکتر ناتسِن مرتب تماس داشت و تصاویر کشفیاتِ خودش، خواهرش سینتیا و سالی عموزاده اش را برای او می فرستاد. اگرچه دیرین شناسان خیلی زود تشخیص دادند یافته پرینس از یک نوعِ خاص است.

موزه در حال حاضر جمجمه یک الاسموسور را در مجموعه خود دارد، به علاوه چندین بدن. اما جمجمه متصل به بدن یک یافته کمیاب است. این موضوع تا حد زیادی به آناتومی متمایز الاسموسور ارتباط دارد. خزندگان دریایی طولشان تا حدود 8 متر رشد می کرد، سر های کوچک و گردن بسیار بسیار درازی داشتند. ناستن در این باره می گوید: بخش اعظم این حیوان گردنش است، حداقل نیمی از آن، می توان گفت دوسومِ طول کلی بدن الاسماسور گردن است.

تصویری فرضی از الاسماسور

وقتی یک الاسماسور می مُرد، بدنِ در حال تجزیه اش گازی متصاعد می کرد که بوی آن به سطح می رسید؛ جایی که به لطف امواج و لاشخور ها شناور می ماند. شکاف چند متریِ بین بدن و سر به این معنا است که این اجزای بدن به ندرت در همان نقطه ای که زمانی گاز از آنجا متصاعد شده، نشست می کردند. جمجمه، گردن و نیمه جلوییِ بدنِ این الاسموسورِ خاص همگی با هم حفظ شده، اما نیمه پشتی بدنِ آن مفقود شده است.

ناتسن عقیده دارد که شاید نیمی از بدنِ این الاسماسور در زمانِ خودش به وسیله یک شکارچی گاز گرفته شده: مثلاً یک کرونوسورِ 10 متری با 11 تن وزن. به گفته ناتسن چنین حمله ای احتمالاً باعث شده باقی جنازه الاسماسور فوراً به تهِ چیزی فرو رود که آن موقع یک دریایِ درون بومی با 50 متر عمق بوده است.

این الاسموسور جوان با طول بین پنج تا هفت متر، قبل از مرگ هنوز به طور کامل رشد ننموده بود.

این نظریه اولیه ای است که تیم دیرین شناسانِ ناتسن در سال های آینده زیروبم آن را آنالیز خواهند کرد چرا که امیدوارند داستانِ این نوجوانِ پنج تا هفت متری که نامش را به افتخار کسی که آن را یافته پرنس کوچک گذاشته اند کشف نمایند. اما این جستجو منجر به روشن شدنِ داستانِ حیواناتِ ماقبل تاریخِ دیگری نیز خواهد شد که در دوره کرتاسه در کوئینزلَندِ مرکزی (که امروز علفزار های خشک بخشی از ابرقاره گوندوانا را تشکیل می دهد) شنا می کردند و زیر یک دریای درون بومیِ وسیع که دایناسور ها در سواحل آن پرسه می زدند، غوطه ور و از دید ها پنهان شدند.

در حال حاضر فقط یک گونه را می توان از بقایای یافت شده در استرالیا رمزگشایی کرد، اما ناتسن اطمینان دارد انواع مختلفی از الاسماسور ها در آن دریای ماقبل تاریخ زندگی می کردند.

جمجمه، کلیدِ بازگشاییِ تفاوت میان آن گونه ها است. نه تنها جمجمه تکِ پیداشده در کوئینزلَند (قبل از کشف پرینس کوچک) از بدنش جدا بود، بلکه وزنِ خاک آن را له نموده بود. با این حال، جمجمه و بدنی که پرینس کشف کرد به صورت سه بعدی حفظ شده است، بنابراین ما بهتر می توانیم آناتومی و سبک زندگی الاسماسور را درک کنیم. دانشمندان در شگفتند که آیا خزندگان ماقبل تاریخ از دندان هایشان برای تغذیه فیلتری از سخت پوستان و دوکفه ای های کف اقیانوس و از باله هایشان مانند نهنگ های امروزی برای سفر های آهسته دریایی در طول مسیر های مهاجرتی استفاده می کردند یا نه. ناتسن امیدوارست پرینسِ کوچک بتواند در یافتنِ پاسخ این پرسش ها مفید واقع گردد و به دیرین شناسان این فرصت را بدهد که از روی بقایای ازهم جدایی که هم اکنون در موزه از آن ها نگهداری می گردد گونه های متعدد را توصیف نمایند.

در سرانجام ناتسن می گوید: ما در آینده می توانیم تمام آن طبقه بندی که تا به امروز به فکر ما خطور ننموده، رمزگشایی کنیم.

منبع: theguardian

مترجم: زهرا ذوالقدر