من مهدی شادمانی ام! شکر خدا سرطان دارم - وبلاگ پوشه

به گزارش وبلاگ پوشه، مهدی شادمانی روزنامه نگار است و از قدیمی های دنیای خبر. اما حدود دو سال پیش یک غده سرطانی دردناک در پایش ریشه دواند و او را خانه نشین کرد.

به گزارش گروه رسانه های وبلاگ پوشه، اوس کریم! بگو با تو و محبت هات چه کنم؟ کدوم شکری هست که بتونه ذره ای ناچیز از محبت هات رو جبران کنه؟ می گم الحمدلله اما احساس می کنم کمه. یادم بده شاکرت باشم، یادم بده شکر کنم. با تمام وجود اتفاقی رو که داره می افته حس می کنم. ممنونتم. ممنون .

اینها را مهدی شادمانی برای ما نوشته است؛ برای ما و شما که این روزها هر نسیمی می تواند قامتمان را بشکند، ضعیفمان کند و بعد هم از زمین و زمان شاکی مان کند. او این روزها جهت سخت و پر دردی را طی می نماید؛ جهتی که از نگاه ما وحشتناک است اما از نظر خودش فرصتی بوده تا طعم یک زندگی متفاوت را زیر زبانش مزه مزه کند .

مهدی شادمانی روزنامه نگار است و از قدیمی های جهانی خبر. اما حدود دو سال پیش یک غده سرطانی دردناک در پایش ریشه دواند و او را خانه نشین کرد. البته اگر با خودتان فکر می کنید که با آمدن این غده عجیب در بدن او، عشق و امید از زندگی اش رخت بست و رفت، سخت در اشتباهید .

درست است که او درد دارد و پایین تنه اش فلج شده است اما حالش خوب است. آنقدر که همسرش می گوید: هر وقت با مهدی حرف می زنم، حالم خوب می شود. من از او انرژی می گیرم. مهدی می تواند با دو جمله حال من را خوب می نماید .

او حالا 40 روز است که روی تخت بیمارستان دراز کشیده: با اینکه درمان بیماری های سخت این روزها راه های مختلفی دارد و به آدم ها آموزش می دهند که سرطان مثل سرماخوردگی روند معینی برای درمان دارد اما وقتی یک نفر درگیر سرطان می شود، باید بنشیند و یک سری حساب و کتاب با خودش بکند؛ چون ماجرا دیگر فرق می نماید. شما مدل کار کردن من را دیده اید. خیلی زحمت کشیدم تا رفاه حداقلی داشته باشم. یک خانه برای خودم خریدم که البته در خریدش خانواده خودم و همسرم یاریم کردند. آن خانه را چند سال پیش 100 میلیون خریده ام که امروز قیمتش یک میلیارد است. هر چند که آن خانه اگر الان 10 میلیارد یا 100 میلیارد هم بود و اصلا تو بگو واحد پولش دلار بود، هیچ فرقی برایم نمی کرد. امروز، این صفرها هیچ کدامشان نمی توانند مرا نجات دهند. آن روز که فهمیدم بیمارم، فکر کردم هرچه هم داشته باشم، اینها چیزهایی نیستند که بتوانند من را نجات دهند .

او می گوید: من سرطانم را خوب نمی شناختم. مدلی پنهان بود. اولش به من گفتند زود خوب می شوی اما این طور نبود. بعدا گفتند که 6 ماه بیشتر زنده نیستی. حالا الان شوخی دکترها با من این شده که هر 6 ماه می آیند و می گویند: تو چرا هنوز زنده ای؟ الان 6 تا 6 ماه است که من زنده ام. اینها که می گویم دلیل دارد. ببینید، من همواره برای پول دویده ام. اما امروز، پول نجاتم نمی دهد. از بچگی دوست داشتم ماشین خوب و خانه خوب داشته باشم و بچه هایم زندگی خوبی داشته باشند. اتفاقا به همه آنها رسیدم اما وقتی متوجه بیماری ام شدم، از خوم پرسیدم که تا بحال چه چیزهایی در زندگی مرا خشنود نموده است؟ یا چطور توانسته ام برای دیگران خشنودی ایجاد کنم؟ تصمیم گرفتم آن بخش زندگی ام را زیادتر کنم. برایش نقشه ریختم، بدون اینکه بدانم مریضی ام چیست. اصلا نمی دانستم سارکوم انقدر سرعت دارد. اگر می دانستم که وحشت زده می شدم، دوام نمی آوردم. دلیل دوام من این بود که گفتم سرطان گرفتم و حتما آن را رد می کنم. اما بیماری ام پیشرفت کرد و فهمیدم پول نمی تواند بیماری من را درست کند. اگر نمی تواند، پس یعنی من راه را اشتباه می رفته ام.

مهدی شادمانی دو سال به عقب برمی شود: 15 سال هر روز در سه شیفت کار می کردم. خبرنگاری را دوست داشتم و در خونم بود. می خواهم بگویم از هر سه شیفت کاری ام لذت بردم. اما خب به هر حال این کار زیادی بود و هر بدنی هم تا اندازه معینی توانایی دارد. جهان ورزش، جهانی فوتبال و همشهری جوان سه شیفت کاری من بودند. شاید رسانه ام در دوره های مختلف تغییر نموده اما همواره سه شیفت کار می کردم. همواره هم جایی کار نموده ام که با اصول من هم خوانی داشته است. هر وقت هم مدیرانم گفته اند که یک شیفت کارت را کم کن، پول بیشتری به تو می دهیم، رد کردم و به آنها گفتم که من همه تخم مرغ هایم را در یک سبد نمی گذارم .

او ادامه می دهد: وقتی به این نتیجه رسیدم که پول در شرایط فعلی یاریی به من نمی نماید، بیشتر فکر کردم و دیدم فقط لحظاتی که در آن خندیده ام یا خشنودی ایجاد نموده ام، لحظه های پرافتخار زندگی ام بوده است. اعتقاد همه ماست که یک کارنامه از زندگی باید ارائه دهیم. آن کارنامه برای من همشهری جوان بود. همشهری جوان بچه من بود و در آن کار مذهبی می کردم اما خیلی کم بود. به این نتیجه رسیدم که سرطان تهش مرگ است و من اگر بخواهم کارنامه ام را جایی یا در جهانی دیگر ارائه دهم، این خیلی کم است. من با این کارنامه هیچ چیزی گیرم نمی آمد. دیدم آن لحظه های خندیدن و خشنودی زندگی را همواره در کنار خانواده ام بوده ام. بعد آغاز کردم برای خودم یک سری ایده ها، برنامه کوتاه مدت و بلندمدت نوشتم برای اینکه آدم ها را خشنود کنم تا هم کارنامه ام پربار شود و هم حسرتی به دلم نماند. با خودم که فکر کردم دیدم من بزرگ شدن آوا دخترم را ندیدم. چون دائم در حال کار کردن بودم. البته باید کار می کردم چون ما به پول نیاز داشتیم اما نه آنقدر که بزرگ شدن بچه خودم را نبینم. اما درباره آراد پسرم قضیه فرق کرد. چون همزمان با حضور آراد در زندگی مان، بیماری ام زمین گیرم کرد. در خانه بودم؛ آراد را در بغلم می گرفتم و با او کارتون تماشا می کردم. با او حرف می زدم، رنگ ها را به او یاد می دادم و این به حدی لذت بخش بود که از خودم می پرسیدم خدایا من چه چیزی را از خودم دریغ می کردم برای اینکه چه چیزی را به دست بیاورم؟ به این نتیجه رسیدم که وقتی می توانم این خشنودی ها را در خانه داشته باشم چرا نباید برای این فرصت شاکر باشم؟ این جمله را واقعا می گویم که سرطان نجاتم داد. من اول آمبولی ریه کردم و بعد سرطانم معین شد. ممکن بود در آمبولی ریه از جهان بروم و این فرصت را پیدا نکنم. خداوند به من یک بیماری داد و یک طول عمر دو سال و نیمه و این زمان برای من خیلی پربار بود. دردها باعث می شد بیشتر شکرگزار باشم .

او می گوید: سال ها پیش در حالت عادی وقتی از سر کار می آمدم، کف سنگ های خانه دراز می کشیدم که خستگی ام در بیاید. اما رفته رفته بیماری ام پیش رفت و ضعیف شدم. سخت نفس می کشیدم. با خودم گفتم خدایا چه چیزهایی داشتم و تا بحال بی خبر بودم. بعد از آن لذت های دیگری سراغم آمدند؛ لذت بوی باران، آفتاب داغ و ... . احساس کردم همه چیزهای اطرافم به طرزی باورنکردنی زیباست. روابط انسانی چقدر زیباست. همه این حس ها تبدیل شد به اینکه آغاز کنم و شکرانه بنویسم. قبلا دلم می خواست در همشهری جوان بخشی را راه بیندازم که مردم درباره رابطه خودشان و خدا حرف بزنند که نشد اما شکرانه نویسی ها در اینستاگرامم از اینجا آغاز شد. شکر خدا که سرطان دارم. خودش به من داده است. همه اینها را خودش به من داده. از او مهربان تر به من وجود ندارد. ایده شکرانه ها خدامحور بود چون وحدانیت برای من خیلی مهم است .

رفت و آمد پرستاران به اتاق فضای گفت وگویمان را عوض می نماید: وقتی بیماری ام خیلی شدت نگرفته بود، حداقل می توانستم رو به قبله نماز بخوانم اما الان به دلیل فلج شدن پایین تنه ام دیگر رو به قبله هم نیستم و در جهتی که بتوانم نمازم را می خوانم. عفونت همه بدنم را گرفته و دیگر هیچ جراحی ای نمی توانم داشته باشم. با همه اینهادیروز بی هوا سر نماز آغاز کردم به خندیدن. یک دفعه لذتی مرا فرا گرفت و گفتم چه کار داری می کنی با من؟ دیروز سر نماز احساس کردم بیشتر دوستش دارم. گفتم چطوری این کارها را می کنی؟ اصلا چطور می توانی؟ گفتم اوس کریم هر وقت ظرفم پر شد، تسلیمم! اما الان خواسته ام این نیست. من ظرف بزرگ تری می خواهم. اگر به همه آدم های جهان کاسه ای دادی، من بزرگ ترینش را می خواهم. کاری که با من کردی در رابطه من و تو نبود. تازه یک کارت گارانتی هم از تو می خواهم که همواره روحم همین قدر شاکر باشد.

مهدی شادمانی برای دوران بهبودی اش برنامه ریخته و می خواهد همچنان روزنامه نگار باشد اما نه در حوزه ورزش: من چرا رسانه ای شدم؟ این خیلی برایم مهم است. از بچگی دغدغه داشتم که بتوانم به دیگران یاری کنم. پزشک یک نفر را نجات می دهد اما رسانه یک جامعه را نجات می دهد. برای همین هر جایی که بودم در قامت یک منتقد کار کردم. همین قدر جدی بودم. الان اگر برگردم، برای خودم ایده دارم که چگونه کار کنم. اگر سر پا شوم دیگر تهران نمی مانم. یک ضرب سمت مناطق محروم ایران می روم. همان جا فراوری محتوا می کنم. نگاهم به خبر همین است اما بعید می دانم دیگر ورزشی کار کنم. می روم حوزه اجتماعی کار می کنم. هستند کسانی که مدت هاست فداکارانه این کار را می نمایند. یک وقت هایی چیزهایی از مناطق محروم می بینم که قلبم کنده می شود. چرا دختری چون در سیستان و بلوچستان زندگی می نماید، باید بسوزد؟ کجای این مردانه است؟ باید مطالبه اش ایجاد شود. مطالبه را هم رسانه ایجاد می نماید. پس از بهبودی ام می روم سرغ کارهای جهادی با تکیه بر اینکه من مهدی شادمانی ام! من وابسته نیستم. کسی مرا اصول گرا یا اصلاح طلب نمی داند. من به عنوان رسانه کارم این است که جلوی ناحقی را بگیرم.

با وجود همه اینها و اینکه خیلی ها مهدی شادمانی را یک قهرمان می بینند، نمی توان نقش همسر او را به عنوان یک همراه با اقتدار نادیده گرفت: واقعا اگر همسرم با مدل رفتاری اش نبود، من ترجیح می دادم بمیرم. به خدا می گفتم که دردم زیاد است و لطفا من را از این جهان ببر. اما تنها دلیلی که این حرف را نمی زنم، همسرم است. برای اینکه طوری رفتار می نماید که من مجبورم زندگی کنم. من مدیونم. خدا این همسر را سر راهم گذاشت که من را محکم کند. او هیچ وقت جلوی من گریه نمی نماید و وقتی گریه نمی نماید و محکم است، این حس عجیبی به من می دهد. من این علاقه را نمی دانستم. نمی دانستم همسرم را تا این حد دوست دارم. چند سال پیش یک تصادف خیلی بد داشتیم که یک دفعه دیدم از روی چشم ها و پلک همسرم خون می ریزد. او را به اتاق عمل بردند و یک دفعه دیدم همه زندگی من در آن اتاق است. حس کردم همه چیزم را از دست داده ام. همه زندگی ام را روی او چیده بودم. اتفاقا لحظه ای که به من گفتند که تو سرطان داری، گفتم شکر خدا که خانمم سرطان ندارد. خدا را شکر که عزیزم این بیماری را ندارد. نه تنها خانمم بلکه خانواده اش هم درگیر من هستند. پدر همسرم و برادر همسرم از روزی که من به یک کیسه برنج تبدیل شدم، کارشان را رها می نمایند و من را این طرف و آن طرف می برند. همسرم حاصل چنین تربیتی است .

او می گوید: اول که متوجه بیماری ام شدم، گریه می کردم و نمی گذاشتم کسی بفهمد. از این چشم بندها می بستم و روضه عربی امام حسین می گذاشتم و تا صبح گریه می کردم و کسی متوجه نمی شد. یک سال طول کشید تا کنار آمدم. ضربه دوم را همین چند وقت پیش خوردم که فلج شدم. این برایم درد بزرگی بود اما فقط 6 روز برایم دردناک بود. از نظر روحی 6 روز درگیر بودم. من دردم خیلی زیاد است. نمی دانم چطوری برایتان توصیف کنم. عصب های حرکتی ام از بین رفته و عصب های حسی باقی مانده اند. درد دارم اما نمی توانم حرکت دهم. اما می خواهم بگویم من هیچی نیستم. من فقط فرزند زمانه خودم هستم. حالا چون توییتر دارم مردم مرا می شناسند. خیلی آدم های قوی تر از من در جهان زندگی نموده اند و رفتند اما اینستاگرام و توییتر نداشتند . من قهرمان نیستم. همه این روزها برای من لذت است. چطور برایتان بگویم که باور کنید؟ من از اینکه مورد توجه معشوق هستم، لذت می برم. دائم حواسش به من است و مراقبم است. همه چیز را برایم چیده است.من این همسر خوب را مدیون معشوقم هستم. این زن را خود خدا به من داده است .

منبع: ایسنا

،