حکایت این روزهای فوتبال ایران؛ به جای فوتبال بازی کردن بیانیه بنویس! - وبلاگ پوشه

به گزارش وبلاگ پوشه، این روزها فوتبال ایران بیشتر از اینکه در مستطیل سبز پیگیری گردد، معطوف شده به بیانیه نویسی و گویی هر چقدر بیشتر داور و فدراسیون و سازمان لیگ را تحت فشار بگذاری، پیروز تر هستی.

به گزارش وبلاگ پوشه، انگار تمامی ندارد؛ بیانیه نویسی های فوتبال ایران را می گوییم که نه تنها به قوت خود باقی است، بلکه در همه جا ریشه دوانده. از تیم های دسته اولی که شاید صدای شان کمتر شنیده می گردد تا تیم های بالا و پایین جدول لیگ برتر. کمتر هفته ای است که بیانیه ای از سوی یکی از باشگاه ها منتشر نگردد. انگار که باشگاه ها به جای مسابقه در زمین، برای بیانیه نویسی مسابقه گذاشته اند. هرچند این رسم بین بعضی مربیان هم وجود داشت و زمانی بیانیه های شماره دار محمد مایلی کهن و امیر قلعه نویی را علیه یکدیگر می دیدیم و در زمان سرمربیگری کارلوس کی روش در تیم ملی هم، این مربی پرتغالی با بیانیه های فیس بوکی هر روز علیه کسی موضع می گرفت. موضوعی که دیگر تبدیل به یک فرهنگ در فوتبال ایران شده و کسی هم نیست مقابل این اتفاق را بگیرد یا راه حلی برای تغییر این فرهنگ داشته باشد.

کافی است در هفته ای اشتباه داوری صورت بگیرد، کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال رأیی درباره تیمی یا بازیکنی بدهد، خدا نکند تیمی پیروز به کسب پیروزی نگردد. درست شده ماجرای اینجا زمین کج است. هر تیمی که پیروز به پیروزی نگردد، روابط عمومی یا مدیر رسانه ای یا مقام های بالاتر از آن باشگاه دست به قلم می گردد و بیانیه نویسی را آغاز می نماید. باشگاه ها و تیم ها فراتر هم رفته اند و با بیانیه نویسی پیش از مسابقات، قصد تحت تأثیر قرار دادن داور مسابقه یا عوامل برگزاری مسابقات را دارند. بعضی با بیانیه های خود داور را تغییر می دهند و بعضی هم با سیاست سکوت، سنگر می گیرند تا بلکه مثلاً سازمان لیگ نازشان را بخرد.

در اینکه برگزاری لیگ ایرادهای فراوانی دارد، اشتباهات داوری زیاد شده و با حرفه ای شدن فاصله داریم، شکی نیست، اما کدام رفتار مربیان یا باشگاه ها با حرفه ای گری سنخیت دارد؟ به خصوص آنهایی که دَم از حرفه ای بودن می زنند و هر روز با نیش و کنایه واژه لیگ حرفه ای را زیر سؤال می برند چه زمانی رفتار حرفه ای از خود نشان داده اند جز هنگام عقد قرارداد و قرار دادن صفر مقابل رقم دستمزدشان؟ بیانیه نویسی نه فقط مختص یک نفر و دو نفر، نه فقط مختص یک باشگاه و دو باشگاه، بلکه رفتاری همه گیر و البته ناپسند شده است. رفتاری ناپسند برای تحت فشار قرار دادن مسئولان برگزار مسابقات، داوران، تیم حریف و... که خروجی آن می گردد خشونت طرفداران تیم ها علیه عوامل مختلف. در این بین فدراسیون فوتبال که متولی فوتبال کشور است و سازمان لیگ که متولی برگزاری مسابقات، چه رفتاری از خود نشان می دهند؟ چه رفتار بازدارنده و محکمی اجرا شده تا مقابل این بیانیه نویسی ها گرفته گردد؟ انگار سیاست فدراسیون فوتبال مقابل ایجاد این فضای مسموم سیاستی جز سکوت نیست. سیاست فدراسیون نگاه کردن به این بیانیه هاست تا هر روز همه به خودشان اجازه بدهند به این فضای مسموم را گسترش بدهند.

این انتقاد پیش از هر چیزی به باشگاه هایی وارد است که بیشتر آنها واژه فرهنگی را در پیشوند نام شان به یدک می کشند. مربیانی که مدعی حرفه ای بودن هستند، اما خودشان برای نوشتن بیانیه علیه داور و سازمان لیگ و... پیشنهاد می دهند و البته سازمان لیگ که هنوز نتوانسته باشگاه ها را به قانع کردن برساند تا دست از این کارها بکشند. در رأس اینها باید به نقش فدراسیون نگاه کرد که هنوز نتوانسته سیاستی برای ریشه کن کردن این فرهنگ اتخاذ کند تا هر روز شاهد بیانیه از سوی یکی از باشگاه ها باشیم. این روزها جنگ از داخل مستطیل سبز به بیرون کشیده شده و گویی هر تیمی پیش از بازی داور و عوامل مسابقه را بیشتر تحت فشار قرار دهد پیروز تر است. انگار که هر چه بیشتر، قبل از بازی و در کنار زمین داد و فریاد کنی پیروز تری.