داستان عجیب یک پنچری و از دست رفتن مدال آسیایی - وبلاگ پوشه

به گزارش وبلاگ پوشه، رقابت های قهرمانی آسیا در کره جنوبی برای زنان ایرانی با اتفاقات عجیب و غریبی همراه شده است. بعد از ماجرایی که برای الناز رکابی در ماده سنگ نوردی قهرمانی آسیا رخ داد، این بار نوبت به فرانک پرتوآذر رسیده تا با اتفاقات عجیب و غریبی در کره دست و پنجه نرم کند.

ماجرا از این قرار است که او راهی رقابت های دوچرخه سواری کوهستان قهرمانی آسیا شده بود و در شرایطی که بخت اصلی کسب مدال برنز این رقابت ها بود، به علت یک پنجری و نداشتن امکانات لازم، به همین سادگی، مدال را از دست داده است. او در ادامه مسابقه مجبور شده رقابت را پیاده طی کند و زمان بسیار زیادی را از دست داده است. اتفاقی که علت اصلی از دست رفتن فرصت روی سکو برای او عنوان شده است. البته همان طور که این ورزشکار می گوید، پنجری در این رشته ورزشی امری عادی است، ولی اینکه تیم پشتیبان پرتوآذر برای رفع این مشکل و رسیدن به مدال آسیایی اهمال نموده، در نوع خود بسیار عجیب است.

فرانک ماجرا را برای ایسنا این طور توضیح داده است: پنچری جزئی از رشته ما است و پیش می آید؛ اما اگر یک تیم برنامه ریزی داشته باشد که در این مواقع چه کاری انجام دهد، زمان کمتری از دست می رود. دوچرخه من در مسابقه پنچر شد و اگر سرپرست تیم (ناصر شهبازی) برنامه ریزی داشت، لازم نبود که خودم راستا را پیاده بروم تا طوقه ام را عوض کنم و جایگاه سوم من احتمالا حفظ می شد؛ چون با نفر بعدی خود اختلاف زیادی داشتم. قطعه ای برای پنچری است که به میزان یک بند انگشت است و اگر آن را داشتم داخل لاستیک فرو می کردم و دیگر لاستیک دوچرخه ام این قدر سریع باد خالی نمی کرد که مجبور شوم پیاده دوچرخه را ببرم و زمان زیادی را از دست بدهم. من اگر می دانستم که هیچ برنامه ریزی درستی از سمت سرپرست - مربی که همراه تیم اعزام شد، در این زمینه وجود ندارد، تجهیزات لازم برای این شرایط را هم همراه خود می بردم.

پرسشی که در این بین مطرح شده، این است که اگر چنین ابزار کاربردی و کوچکی این قدر احتیاج است، چرا ورزشکار، این قطعه را خودش به همراه نداشته تا با چنین داستان عجیبی روبه رو نگردد. پرتو آذر، ولی علتی منطقی برای این پرسش رو نموده است: این وظیفه من نیست و سرپرست باید لوازم را بیاورد. اگر قرار باشد من بگویم کدام وسایل را بیاورد؛ پس سرپرست چه نقشی دارد؟ من تیم های دیگر را دیده ام و می دانم که همه لوازم را با خود می آورند تا دوچرخه سوار در حین مسابقه زمان کمتری از دست بدهد. به هر حال پنچری جزء مسابقه ما است؛ اما سرپرست همراه خود هیچ لوازمی نیاورده بود تا اگر در حین مسابقه اتفاقی افتاد، آماده باشد و زمان کمتری از دست برود. حتی من خودم کار پنچر گیری را انجام دادم. برای من این سؤال مطرح است که چرا نباید تیم ملی ایران مانند کشور های دیگر برنامه ای برای اتفاقات احتمالی داشته باشد؟.

انتقاد های فرانک پرتوآذر از سرپرست تیم در شرایطی اجرا شده که ناصر شهبازی حاضر به قبول تقصیر در این ماجرا نیست. او در پاسخ به اظهارات این دوچرخه سوار همه چیز را گردن ورزشکار انداخته و گفته است: پرتوآذر به گونه ای پنچر نموده بود که اگر هر تجهیزات دیگری هم در همان منطقه که پنچر کرد همراه داشت، باز هم راه به جایی نمی برد؛ چون طوقه به گونه ای به سنگ برخورد نموده بود که کل باد لاستیک خالی شده بود. از طرفی ما فقط در محدوده ای که راستا معین نموده است، مجاز هستیم که پنچرگیری یا نقص فنی دوچرخه را رفع کنیم و تمام تجهیزات را به همراه داشتیم و حتی یک دوچرخه همان جا گذاشته بودیم. طوقه زیر 30 ثانیه عوض شد. حسین زنجانیان که خود ملی پوش است و مکانیسین نیز هست، در آن منطقه حضور داشت و کار ها را انجام داد و فیلمش موجود است. اینکه پرتوآذر زمان زیادی را از دست داد، درست است؛ اما اینکه ورزشکار بخواهد به نوعی نتیجه خود را با این مسائل پوشش بدهد، طبیعی است.

این پنچری عجیب و غریب تنها اتفاق حیرت انگیز اتفاق افتاده برای فرانک در مسابقات کره جنوبی نبوده است؛ چون او حدود دو دقیقه زمان دیگر هم به علت اینکه شماره به همراه نداشته، از دست داده است. این یکی هم از آن دست موضوعاتی است که گفته می گردد تقصیر سرپرست تیم است و او شماره ورزشکار را در هتل جا گذاشته است. از آنجا که فاصله هتل با محل مسابقه هم زیاد بوده، امکان رفت و برگشت وجود نداشته است؛ به همین علت پرتوآذر مجبور می گردد برای شماره گیری مجدد اقدام کند که این موضوع دو دقیقه ای او را در مقایسه با سایر رقبا عقب می اندازد. اتفاقی عجیب وغریب که در این مورد هم سرپرست تیم حاضر به پذیرش تقصیر نمی گردد.

او گفته کارش زیاد بوده و به همین علت شماره ورزشکار را در هتل جا گذاشته است. متأسفانه شماره را جا گذاشتیم! یک ساعت قبل از مسابقه متوجه شدیم که شماره را نیاورده ایم؛ اما نمی توانستیم که دوباره برگردیم و شماره را بیاوریم. با این حال شماره ها نزد کمیسر مسابقات بود و پرتو آذر شخصا شماره را گرفت و روی دوچرخه نصب کرد و زمانی که در خط استارت نهاده شد، متوجه شد که شماره را اشتباه گرفته است. او، چون زبانش خوب است و کاپ جهانی حاضر می شود، دیگر من استارت فهرست را چک نکردم که ببینم شماره را درست گرفته است یا نه! پرتوآذر در سنی است که به او اعتماد کردم و اگر ورزشکار جوانان بود، هیچ موقع این کار را نمی کردم و سهل انگاری خود او بود. با این حال دوباره من برگشتم شماره درست را گرفتم؛ اما زمان زیادی اضافه شد. با این حال، این موارد هیچ کدام علت نمی گردد که سرپرست تیم شماره بازیکن را جا بگذارد. بار کاری روی من زیاد بود!؛ این تنها جمله ای است که در واکنش به اینکه چرا سرپرست باید شماره را در هتل جا بگذارد، از زبان شهبازی شنیده شده است.