اسکی روی چمن ایران در جاده خاکی، اردوهای پرحاشیه و دست های خالی! - وبلاگ پوشه

به گزارش وبلاگ پوشه، خبرنگاران - گروه ورزشی: اسکی چمن از آن دست رشته هایی است که شاید تعداد کشورهای فعال و علاقه مند به آن در سطح دنیا به تعداد انگشتان دو دست هم نرسد. هرچند ایران در سالیان اخیر در مسابقات داخلی با حضور بعضی اسکی بازان خارجی به مدال هایی هم رسیده است اما این موضوع هرگز در رقابتهای بین المللی تجربه نشده است.

ورزش اسکی چمن در ایران از حدود سالهای 1370 که اولین گروه از علاقمندان این رشته جهت شرکت دریک کلاس مربیگری به کشور ترکیه اعزام شده بودند، شروعشده و در سال 1372 کلنگ پیست اسکی چمن در ایران و در منطقه اسکی دیزین زده شد. پس از تایید فدراسیون بین الملی اسکی در سال 1375 اولین مسابقه بین الملی در این پیست با چندین کشور صاحب نام این رشته برگزار گردید و اولین میزبانی مسابقات جام جهانی در سال 1379 به ایران سپرده شد.

حالا بیش از 20 سال از فعالیت این رشته در کشور ما می گذرد اما به نظر می رسد هرگز برنامه مدونی برای این رشته در نظر گرفته نشد و نگاهی قهرمانی و همگانی به این رشته نبود و تنها به صورت نمایشی و تفریحی رقابتهایی در آن برگزار گردیده است.

تیم ملی اسکی چمن پس از وقفه ای که با نظر ناصر طالبی رئیس سابق فدراسیون اسکی و با توجیه به صرفه نبودن فعالیت در این رشته در تمریناتشان افتاده بود کار را دوباره شروع کرد و بدون اینکه در مرحله های گذشته جام جهانی این رشته شرکت کند خود را برای فینال آن آماده کرد. برگزاری چند مرحله اردو در پیست های مختلف که البته با حواشی نیز همراه بود.

اردوی اردبیل این تیم به دلیل بعضی مزاحمت ها (که گفته می گردد از سوی ملی پوشان این رشته برای اهالی محل رخ داد) خیلی زود تعطیل شد و ملی پوشان دوباره در تهران تمرینات را از سر دریافتد هرچند در تهران نیز گفته می گردد که درگیری یکی از ملی پوشان با یک غیر بومی کار را حتی به شکایت از این ملی پوش نیز کشانده است.

از همه اینها که بگذریم در همین تمرینات تیم ملی مقدید کاپیتان تیم که از وی به عنوان شانس مدال نیز یاد می شد مصدوم شد و به رقابتها نرسید. بعضی از ملی پوشان نیز در شب اعزام خط خوردند و در این بین تیمی راهی رقابتهای جهانی شد که عملا شانسی برای قرار دریافت آن حتی در بین 10 نفر نخست نیز نبود. این درحالی است که اسکی چمن ایران پتانسیل های زیادی دارد و در رقابتهایی که خود میزبانی آن را نموده بود به مدال طلا نیز دست پیدا نموده بود.

اسکی چمن ایران در ایتالیا حضور پیدا کرد و به رتبه ای بهتر از یازدهمی نرسید. آن هم توسط ملی پوش رشته آلپاین که برای حضور در این رشته اردوی تیم ملی رشته خود را ترک کرد. مرتضی جعفری که یکی از بهترین های اسکی چمن است البته دردسرهایی نیز داشت. چوب اسکی وی در این رقابتها شکست و او ضعیف تر از حد خود ظاهر شد اما آنچه مسلم بود او هرگز راهی برای تکرار مدال آوری خود در مسابقات بین المللی نداشت.

اما آنچه بیش از مسائل فنی به دغدغه ای بزرگ برای جامعه اسکی تبدیل شده حضور یک تازه وارد به عنوان سرپرست تیم است. کسی که چندی پیش به عنوان یک کاندیدا در مجمع انتخاباتی این رشته حضور پیدا کرد و حالا برایش پست جهانی می گیرند و امروز هم به عنوان سرپرست تیم اسکی چمن راهی ایتالیا می گردد.

از همه بدتر اینکه درجایی که باید یکی از مسئولان ارشد فدراسیون از جمله رئیس یا دبیر آن به دنبال تعامل و مذاکره با خارجی ها باشد سرپرست غیر فنی تیم این وظیفه خطیر را عهده دار می گردد. به نظر می رسد رئیس فدراسیون اسکی که یکی از مدیران توانمند ورزش کشور با آن تجارب است حداقل در این مورد زمام کار را رها نموده بود.

حضور بهرام ساوه شمشکی در ترکیب تیم اعزامی هرچقدر هم جای انتقاد داشته باشد اما باید پذیرفت که اسکی ایران برای پیشرفت خود احتیاج به وجود چنین افرادی دارد.افرادی با سابقه نفوذ و فعالیت سالیانه در فدراسیون جهانی اسکی و آشنا به اموری که می تواند باعث رشد فدراسیون و یا برعکس به چالش کشیدن آن گردد.

حضور ساوه شمشکی در رقابتهای بین المللی به عنوان نماینده فدراسیون جهانی اسکی یک نقطه قوت برای اسکی ایران است به شرطی که رئیس فدراسیون اسکی با مدیریت خود و با توجه به حساسیتی که خانواده اسکی روی این گزینه و یا گزینه های مشابه دارند شرایط را همچون دوران سرپرستی سعادتمند به گونه ای پیش نبرد که جامعه اسکی مطمئن به عقبگرد این رشته به دوران انحصار طلبی شوند.

رئیس فدراسیون اسکی که حالا باید دبیر و نایب رییسان خود را انتخاب کند به خوبی می داند انتظار خانواده اسکی و حتی جامعه بزرگ ورزش از او این است که ترکیبی از تیم بومی و غیر بومی که همگی از متخصصان این رشته باشند باید در فدراسیون حضور داشته باشند. می داند که اسکی منحصر به قبیله ،فرد، خانواده و یا گروهی خاص نیست و می داند که اگر بخواهد همه را از خانه خودشان بیرون کند و یا برعکس اگر بخواهد همچون سالیان طولانی اسکی را دوباره به دست عده قلیلی بسپارد دوران مدیریتش خیلی طولانی نخواهد بود. اسکی احتیاجمند نگرشی نو است.